در پاییز سال 1960 هیئتی از مقامات کوبایی وارد پکن شد. علی¬الظاهر این هیئت مشتمل بر گروهی از مقامات حوزۀ اقتصادی و صنعتی بود که صرفاً برای انعقاد پاره¬ای معاهدات و توافق¬نامه¬های تجاری و مالی فیمابین دو دولت راهی پکن شده بودند. اما هدف از این سفر بسیار فراتر از بهبود روابط اقتصادی و تجاری میان رژیم نوپای کوبا و چین بود و این چیزی نبود که بتوان آن را به¬راحتی پنهان کرد. در رأس هیئت بازدید کننده، چهرۀ مشهور و جنجالی رهبری انقلاب کوبا ارنستو چه‌گوارا قرار داشت. فردی که گرچه قرار داشتن¬اش در مسند وزارت دارایی و صنعت و ریاست بانک مرکزی کوبا، به¬نوعی صدارت وی بر هیئت اعزامی اقتصادی را توجیه می¬نمود، اما در واقع ورای این مسئولیت¬های رسمی¬ در حوزۀ اقتصاد و صنعت، مواضع سرسختانۀ ضدامپریالیستی، سابقه و دیدگاه¬های آشکارا کمونیستی، ایفای نقش مؤثر و بی¬بدیل در پیروزی¬های نظامی انقلاب و همچنین اعمال قاطعیت مثال¬زدنی¬اش در مصادره و ملّی¬سازی سرمایه¬های امپریالیستی و سرکوب ضدانقلابیون، او را به یکی از ستون¬ها و نمادهای انقلاب کوبا در انظار جهانیان مبدل ساخته بود. حتی در مطبوعات بورژوایی از او به عنوان یکی از عوامل خطرناک در رهبری انقلاب کوبا و چه¬بسا تندروتر از فیدل کاسترو و سایرین یاد می¬شد.
هیئت کوبایی به¬گرمی مورد استقبال رهبران چین و در رأس آنان صدر مائو قرار گرفت. نشست‌های متعددی با حضور نمایندگان کوبا و رهبران چین انجام گرفت. متنی که در ادامه خواهید خواند، گزارش گفت-وگویی میان طرفین است که در تاریخ 19 نوامبر 1960 در تالار چین‌جنِ عمارت «چون‌نان های» انجام گرفت. متن این گفت¬و¬گو به خودی خود نشان می¬دهد که چرا این سفر نمی¬توانست صرفاً به همکاری¬های اقتصادی بین طرفین (به¬طور مثال پرداخت وام بدون بهره و معاملۀ شکر کوبا با برنج چین) محدود بماند. اهمیت این گفت¬و¬گو در درجۀ اول معطوف به دو شخصیتی است که در دو سوی میز نشسته بودند و سخن می¬گفتند. شخصیت¬هایی که نه¬تنها نقشی تعیین کننده در رهبری پیروزمندانۀ دو جنبش¬ انقلابی در شرق و غرب دور ایفا کردند، بلکه به نوبه خود الهام¬بخش جنبش¬ها و جریان¬¬های انقلابی و آزادی¬بخش در سراسر جهان بودند.