تاگور كار ادبي خود را درسال ۱۸۷۶ با سرودن اشعار «غنايي» آغاز كرد. وي در بيستم سپتامبر ۱۸۷۷ميلادي براي تحصيل حقوق عازم لندن گرديد اما حقوق هرگز نمي توانست روح نوجو و فياض وي را قانع كند، از اين رو پس از يك سال به زادگاه خويش بازگشت و در نهضت پر دامنه اي كه در تمام زمينه هاي زيست ، اقتصاد ، سياست و فرهنگ و فلسفه در اين كشور و خصوصاً در ايالت بنگال به حد عصيان رسيده بود نقش حساسي به عهده گرفت و دومين اثر خود را كه حاوي افكار مختلف او بود، در قالب ترانه هايي لطيف و پرشور منتشر كرد.
دراين اشعار، زيبايي، عظمت و روح مبارزه جويي همه يك جا گرد آمده و نمايشگر عالي ترين عواطف بشري و تلاش مقدس انسان براي زيستن بود. آثار اوليه ي وي تقليدي از شعراي بزرگ هندي بود كه با مايه اي از فولكلور چاشني خورده بود، ليكن درسال ۱۸۷۸ منظومه هاي «ترانه هاي آفتاب» و «سرودهاي شبانه» كه حاوي ايده هاي انساني و بزرگي بودند انتشار يافت. انتشار آنها در سراسر هندوستان وي را به عنوان يك شاعر بزرگ معرفي كرد. او براي انديشه هاي خود قالبي از رمانتيسمي داشت كه از فرهنگ و دانش و سرودهاي جاويدان و با عظمت هند باستاني آكنده بود.